13-01-2025
Παρακολούθηση ταινίας
“MARIA”
Την Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2025, μαθητές/τριες από την Α’ και Γ’ λυκείου παρακολούθησαν στον κινηματογράφο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο Αιγάλεω, την ταινία Maria. Τους μαθητές συνόδευσαν οι καθηγήτριες Μπαρλέτη Δήμητρα και Ρήγα Κυριακούλα.
Η ταινία βασίζεται στην ιστορία της Μαρίας Κάλλας. Ξεκινά με την Κάλλας να κείτεται νεκρή στα 53 της χρόνια, στο δάπεδο του άκρως εντυπωσιακού σπιτιού στο Παρίσι: ο θάνατος βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, κάτι που επανέρχεται πολύ συχνά στην αφήγηση αφήνοντας να εννοηθεί ότι η σπουδαία ερμηνεύτρια είχε απόλυτη επίγνωση ότι με τις επιλογές της οδηγείται στο αναπόφευκτο τέλος. Αυτό, άλλωστε, είναι και το μοτίβο γύρω από το οποίο ξετυλίγει την ταινία ο Πάμπλο Λοραίν ακολουθώντας τη λογική και των υπολοίπων δυο “Jackie” και “Spencer” σε μια ματιά που εμπνέεται από τις διάσημες πρωταγωνίστριες του αλλά κρατάει και μια απόσταση επικεντρώνοντας στο ανθρώπινο στοιχείο περισσότερο από την αίγλη των ισχυρών αυτών γυναικών. Εδώ παρακολουθούμε την Κάλλας αποτραβηγμένη στο σπίτι της, μαζί με την αγαπημένη της οικιακή βοηθό και τον μπάτλερ της, να αναπολεί τις μεγάλες στιγμές και να αποπειράται εξόδους μόνο όταν θέλει να νιώσει την αναγνώρισή του κόσμου.
Η εντυπωσιακή Τζολί σίγουρα μαγνητίζει το βλέμμα καθώς προσπαθεί να προστατεύσει τη χαμένη περηφάνια της ηρωίδας της, μιας ηθοποιού που, όπως και η ντίβα που ενσαρκώνει, δυσκολεύεται να είναι ανθρώπινη αλλά μάλλον αδυνατεί να αποδώσει τη βαθιά ψυχή της Κάλλας. Εντυπωσιακά τα σκηνικά και τα κουστούμια, τρομερή η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο διευθυντής φωτογραφίας Εντ Λάκμαν με τη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα να ακολουθεί τη μελαγχολική διάθεση ενός βασανισμένου ψυχισμού αλλά προφανώς η ομορφιά δεν φτάνει για να καλύψει την έλλειψη βάθους. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης εκτός από τα ωραία πλάνα και την ομορφιά, την οποία τίμησε η “La Divina” με κάθε τρόπο, αποκαλύπτει και πολλές αλήθειες, οι οποίες ωστόσο μένουν ακόμα να αποδειχθούν.
Η «Maria» με πρωταγωνίστρια την Αντζελίνα Τζολί, είναι αλήθεια πως δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα και είναι από τις ταινίες εκείνες που φεύγοντας από το σινεμά σού αφήνει μία περίεργη αίσθηση. Από τη μία έχεις ένα έργο-τέχνης στο κομμάτι της αισθητικής, με τον Πάμπλο Λαραΐν να έχει πάρει το «πινέλο» του και να ζωγραφίζει. Έχεις κι ένα έντιμο ψυχογράφημα της Μαρίας Κάλλας, με την Τζολί στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της να διεισδύει με απέραντο σεβασμό στον εσωτερικό ψυχισμό της ντίβας. Αλλά… υπάρχει και αυτό το αλλά…. από την άλλη έχεις ένα σωρό αντιφάσεις και σκοτεινά σημεία της ιστορίας που εύλογα δημιουργούν απορίες, ακόμα και αντιδράσεις.